(Γράφει ο Σάκης Μαμμής)

Είναι αλήθεια ότι υπήρξε (και θα υπάρξει και στο μέλλον...) πληθώρα αναλύσεων για το σχέδιο φορολογικής μεταρρύθμισης που παρουσίασε στις αρχές Μαρτίου ο ΣΥΡΙΖΑ, από βαθύτερους γνώστες των Οικονομικών. Θα προσπαθήσω να εστιάσω σε τρία σημεία της παρουσίασης, τα οποία αφ' ενός δεν χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις, και αφ' ετέρου δεν νομίζω ότι μπορούν να έχουν (πολύ) διαφορετική ερμηνεία από αυτήν που θα δώσω.

Η πρώτη μου προσέγγιση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συναντά το ρεαλισμό. Συμφωνώ σε πολλά σημεία με τις προτάσεις του. Τι έγινε ξαφνικά; Αλλαξα εγώ προσέγγιση; Αλλαξε προτάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ; Συμφωνούσα από την αρχή, αλλά δεν το ήξερα; Ας το δούμε:

1. Είπε ο κ. Τσίπρας:"Αν η φοροεισπρακτική πολιτική μας τα προηγούμενα χρόνια ήταν ορθή, θα είχαμε συναντήσει την κρίση του 2008 με το δημόσιο χρέος που είχε τότε και η Γερμανία". Σωστό. Επομένως, δεν θα χρειαζόμασταν και μνημόνιο. Αρα, η κρίση χρέους δημιούργησε το μνημόνιο, ή το μνημόνιο την κρίση; Ξεπερνώντας την κρίση χρέους θα ξεπεράσουμε το μνημόνιο, ή καταργώντας το μνημόνιο θα ξεπεράσουμε την κρίση; Στην πιθανή "μη" απάντηση (το μνημόνιο επιτείνει την κρίση, άρα πρέπει να καταργηθεί άμεσα) θα επανέλθω παρακάτω. Για την ώρα, είναι κρίσιμο να θυμόμαστε ότι εμείς είμαστε σε μνημόνιο λόγω του δημόσιου χρέους και όχι σε χρέος λόγω του μνημονίου.

2. Είπε ο κ. Τσίπρας: "Με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα θα μπορούμε να περιορίσουμε τα ελλείμματα, να φτάσουμε τη σχέση εσόδων-εξόδων στο μέσο όρο της Ε.Ε., να ασκήσουμε κοινωνική πολιτική, και να έχουμε χρήματα για τις απαραίτητες δημόσιες επενδύσεις". Σωστό. Ο κ. Τσίπρας, επιτέλους, αντιλαμβάνεται την ανάγκη να ασκηθεί κοινωνική πολιτική, και να γίνουν δημόσιες επενδύσεις, όχι με δανεικά, αλλά είτε με πρωτογενή πλεονάσματα, είτε με όσο το δυνατό ελεγχόμενο δημόσιο χρέος. Δεν ισχυρίζεται ότι αυτή είναι η απόλυτα ορθή λύση. Αντιλαμβάνεται όμως ότι αυτό είναι το (σημερινό τουλάχιστον) πλαίσιο αρχών της Ε.Ε. Να θυμίσω ότι άλλοι, πριν τον κ. Τσίπρα (και εμφατικά η Π 80), έθεσαν το ζήτημα του ελλείμματος ως κυρίαρχο για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος. Και είναι απόλυτα λογικό. Μια χώρα με πρωτογενές πλεόνασμα είναι πιό αξιόπιστη και πιό ελκυστική από μια χώρα με έλλειμμα, ακόμα και αν έχουν το ίδιο ακριβώς δημόσιο χρέος. Αρα, καλώς ή κακώς, εκ των πραγμάτων, και όχι επειδή το θέλουμε, οι ιδεολογικά "καθαρές" κεϋνσιανές πολιτικές των δημόσιων επενδύσεων με δανεικά, δεν είναι η ιδανική πρόταση υπό τις συνθήκες που σήμερα επικρατούν στην Ε.Ε.

3. Είπε ο κ. Τσίπρας: "Απαιτείται μια ριζική μεταρρύθμιση τόσο στη φορολογική νομοθεσία, όσο και στους φοροελεγκτικούς και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, προκειμένου η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να είναι αποτελεσματική, αποδοτική, κοινωνικά δίκαιη". Ορθότατο. Πολλοί άλλοι, πριν από αυτόν, εστίασαν στο θέμα των ριζικών αλλαγών στο Κράτος, ως προϋπόθεση μιας ορθολογικής οικονομικής πολιτικής. Τίθεται όμως αβίαστα το ερώτημα: Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ολοκληρωθούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις; Μια βδομάδα; Ενας μήνας; Πέντε μήνες; Είμαι σίγουρος, ότι ούτε ο κ. Τσίπρας δεν είναι τόσο αισιόδοξος. Και για αυτό ούτε έθεσε ρητορικά, ούτε απάντησε σε αυτό το ερώτημα. Γιατί ο χρόνος που απαιτείται είναι περισσότερος, οπότε θα τεθεί αβίαστα πάλι, το επόμενο ερώτημα: Πώς θα λειτουργεί η ελληνική οικονομία στο χρονικό διάστημα που απαιτείται μέχρι να ολοκληρωθούν οι αλλαγές στους φφοροεισπρακτικούς μηχανισμούς; Οι πιθανές απαντήσεις που εγώ βρίσκω, είναι τρεις:

- Πρώτον, με όσα ήδη παράγει, αφού ήδη το έλλειμμα μειώνεται. Αυτό σημαίνει ότι για αρκετά ακόμα χρόνια θα έχουμε περιορισμένη κοινωνική πολιτική, και ανύπαρκτη αναπτυξιακή πολιτική δημόσιων επενδύσεων, γιατί η σημερινή κατάσταση έχει και αυτές τις συνέπειες. Αρα, μάλλον απορρίπτεται.

- Δεύτερον, να δανειστούμε από μη τοκογλύφους. Για να μην έχει κατονομάσει κανέναν μέχρι σήμερα ο κ. Τσίπρας, μάλλον δεν έχει βρει. Αρα, απορρίπτεται.

- Τρίτον, να δανειστούμε από όπου μπορούμε, με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Επανέρχομαι λοιπόν στην "μη" απάντηση που ανέφερα παραπάνω. Το σκληρό μνημόνιο, με τους κοινωνικά άδικους όρους, είναι η μόνη λύση δανεισμού που βρέθηκε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, κάποια στιγμή, θα πρέπει να απαντήσει: για ποιό λόγο, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχει στη σύνταξη ενός μνημονίου φιλολαϊκού και κοινωνικά δίκαιου, το αρνήθηκε; Γιατί άφησε τη διαπραγμάτευση του μνημονίου σε μια συντηρητική πλειοψηφία; Γιατί, όταν μπορούσε, δεν επέβαλε τους όρους του; Και, θυμίζω, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έσπασε στη διαπραγμάτευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, επειδή οι υπόλοιπες δυνάμεις δεν δέχθηκαν τις προτάσεις του στο φορολογικό. Τα έσπασε, επειδή επέμενε στην άμεση κατάργηση του μνημονίου, ενώ ακόμα δεν είχε βρει υποκατάσταστο. Και τα έσπασε, ακολουθώντας μια πολιτική απόλυτα αντίστροφη από αυτήν που προκύπτει από τις προτάσεις που κατέθεσε τον Μάρτιο. Προεκλογικά, έλεγε ότι η άμεση κατάργηση του μνημονίου είναι προϋπόθεση για να βγει η χώρα από την κρίση, χωρίς να εξηγεί πού θα βρεθούν τα χρήματα που χρειάζονται. Σήμερα, το εξηγεί: από ένα δίκαιο και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα. Μόνο που αυτό προϋποθέτει την αντίστροφη πορεία: Ολοκληρώνω τις αλλαγές, καθιστώ λειτουργικό το σύστημα, σταματάω να παράγω ελλείμματα, αξιοποιώ τα πλεονάσματα, περιορίζω το χρέος, δεν χρειάζομαι το μνημόνιο. Ο,τι έλεγαν δηλαδή προεκλογικά όλες οι άλλες κεντροαριστερές δυνάμεις, πλην ΣΥΡΙΖΑ!!!

Αυτή την αντίφαση ο κ. Τσίπρας δεν την ανέδειξε. Και πιθανότατα, θα υπάρξει προσπάθεια υποβάθμισής της από το ΣΥΡΙΖΑ, με φραστικά παιχνίδια. Θα προκύπτει όμως συνεχώς αυτή η αντίφαση. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξειδικεύει το πολιτικό του πρόγραμμα, όπως έκανε χθες. Και αν συνεχίσει να πορεύεται με την ίδια λογική, θα οδηγηθεί προεκλογικά σε ένα τεράστιο δίλημμα: ή θα υπερασπιστεί τις εξειδικευμένες του θέσεις, οπότε θα αναγνωρίσει ότι η άμεση κατάργηση του μνημονίου είναι αδιέξοδη, ή θα επειμείνει στο μαξιμαλισμό της κατάργησης του μνημονίου, αναιρώντας τις εξειδικευμένες του θέσεις.

Και αν επιλέξει τη μεσοβέζικη θέση της "επαναδιαπραγμάτευσης", τότε θα πρέπει να όχι να δώσει εξηγήσεις, αλλά να ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ γιατί δεν το απαίτησε όταν μπορούσε, γιατί άφησε δυο χρόνια τις τύχες της χώρας σε μια νεοφιλελεύθερη συντηρητική πλειοψηφία, γιατί αρνήθηκε να συνεργήσει στην ταχύτερη και δικαιότερη αλλαγή των δομών των φοροελεγκτικών μηχανισμών, ΓΙΑΤΙ ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΑΠ' ΕΞΩ, όταν είχε την ιστορική ευκαιρία να καθορίσει ένα διαφορετικό μνημόνιο, μια διαφορετική πορεία της χώρας. Από την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, δεν θα μπορέσει να ξεφύγει, όσο καλά και αν κρύβεται πίσω από τις λέξεις...

Το Δίκτυο Π80 σας καλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει στην Θεσσαλονίκη, την  Πέμπτη 25 Απριλίου, στις 8μμ, στην αίθουσα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας -  Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας (Μ. Αλεξάνδρου 49) με θέμα:
«Ελλάδα-Κύπρος: Και μαζί και χώρια…»

Θα παρουσιάσουν σύντομες εισηγήσεις οι:
- Γιάννης Τσαμουργκέλης , επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του  Αιγαίου
- Στέλιος Κατρανίδης, καθηγητής και πρώην αντιπρύτανης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
- Γρηγόρης Ζαρωτιάδης , επίκουρος καθηγητής στο Οικονομικό Τμήμα του ΑΠΘ.

Θα ακολουθήσουν όχι μόνο ερωτήσεις αλλά εκτεταμένος διάλογος (που είναι και ο κύριος σκοπός της εκδήλωσης…) με συντονιστή της συζήτησης τον Γιάννη Δαρδαμάνη, μέλος της αντιπροσωπείας του ΤΕΕ.

Σας περιμένουμε μαζί με γνωστούς, φίλους  και… συντρόφους (και όχι μόνο)!

Το Δίκτυο Π80 δέχθηκε την πρόσκληση του ΠΑΣΟΚ για τη σημερινή συνάντηση παραμένοντας συνεπές στη θέση του για την συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις που στοχεύουν στην ανασύνθεση της κεντροαριστεράς.

Ελπίζουμε ότι οι καλές προθέσεις του ΠΑΣΟΚ θα διαρκέσουν και θα μετουσιωθούν σε πράξεις. Υποστηρίζουμε όμως ότι:

• Ο διάλογος για τη νέα κεντροαριστερά θα πρέπει κυρίως να αναπτυχθεί εκτός των τειχών του παλαιού πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία. Το έδαφος όπου επιχειρήθηκε η σημερινή συνάντηση είναι εξ ορισμού ακατάλληλο για να καρποφορήσει μια τέτοια προσπάθεια. Αντίθετα, θα πρέπει να επιδιωχθεί η συμμετοχή των πολιτών, ιδίως των νεότερων γενεών, που σήμερα βρίσκονται χωρίς πολιτική εκπροσώπηση, με όλα τα μέσα και τις μορφές κοινωνικής και πολιτικής δικτύωσης.

• Ο διάλογος αυτός, θα πρέπει επίσης να περιλάβει όλους τους φορείς, τα κόμματα, τις κινήσεις πολιτών και τις προσωπικότητες που αναφέρονται στο χώρο του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ανεξαρτήτως αυτών, για να μην εξελιχθεί και η σημερινή συνάντηση σε ανταλλαγή ευχών και αγαθών προθέσεων, θέσαμε τρία θέματα που μας απασχολούν και που η πρωτοβουλία αντιμετώπισής τους θα μπορούσε να είναι το πρώτο δείγμα γραφής της νέας κεντροαριστεράς που θέλουμε να δημιουργήσουμε.

Θέμα πρώτο: Το πολιτικό χρήμα και η λεηλασία της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων.

Είναι χρέος τιμής για όλα τα κόμματα να αποδώσουν λογαριασμό για το πώς διέθεσαν μέχρι και το τελευταίο ευρώ από τα εκατοντάδες εκατομμύρια των ελλήνων φορολογουμένων που τόσο απλόχερα τους δόθηκαν. Οι πολίτες θέλουν να ξέρουν πού πήγαν αυτά τα λεφτά, με ονόματα και διευθύνσεις: Για ποιες δαπάνες υπάρχουν νόμιμα φορολογικά παραστατικά και για ποιες όχι, ποια πολιτικά στελέχη ελάμβαναν μισθό και πόσο, πού ακριβώς βρίσκεται ο εξοπλισμός που κατά καιρούς αγοράστηκε – όλα στο φως του διαδικτύου.

Σε κάθε περίπτωση, είναι ώρα να επιβληθεί η κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων. Θέλουμε η νέα κεντροαριστερά να υπάρξει ως εθελοντική ένωση πολιτών και όχι ως προβληματική κρατικοδίαιτη επιχείρηση.

Θέμα δεύτερο: Το πιο προκλητικό διακομματικό ρουσφέτι της μεταπολίτευσης

Το 2009-2010 μονιμοποιήθηκε στη Βουλή μια μικρή στρατιά 232 μετακλητών (δηλαδή προσωρινών!) κομματικών υπαλλήλων, παρατρεχάμενων των πολιτικών αρχηγών και του προεδρείου της Βουλής, συγγενών βουλευτών και άλλων που σιτίζονταν στα κομματικά πρυτανεία.

Καθώς ο δημόσιος τομέας καταρρέει υπό τα βάρη που συσσώρευσε το πελατειακό πολιτικό σύστημα, είναι η κατάλληλη στιγμή να ανακληθούν αμέσως αυτοί οι λαθραίοι διορισμοί, και μάλιστα πριν γίνει οποιαδήποτε συζήτηση για απολύσεις ή εφεδρεία στο δημόσιο τομέα.

Θέμα τρίτο: Η κριτική αποτίμηση της περιόδου 2009 – 2012 που δεν έγινε.

Θα πρέπει η συζήτηση για τη νέα κεντροαριστερά να καταγράψει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού για την πορεία της χώρας προς την κρίση, την έκταση και την αναπαραγωγή της.

Από την άποψη αυτή, είναι εκκωφαντική η σιωπή των προσυνεδριακών κειμένων του ΠΑΣΟΚ, που εν τέλει εμφανίζεται ανίκανο να διεκδικήσει την αναγνώριση για την θετική συμβολή του και αδύναμο να επιχειρήσει την κάθαρση από τα λάθη και τις αστοχίες του.

Επιμύθιο

Η μεταπολίτευση τέλειωσε. Η ανασύνθεση του ιδεολογικοπολιτικού μας χώρου, δεν προεξοφλεί ηγετικές θέσεις, προνομιακά δικαιώματα και ασυλία κριτικής σε κανέναν. Η νέα κεντροαριστερά δεν μπορεί να αναγνωρίσει προνόμια, τιμάρια, βαρωνίες, κληρονομικά δικαιώματα ή γονικές παροχές.

Το Π80 ήταν πάντοτε και παραμένει εθελοντικό δίκτυο πολιτών και όχι πολιτικών. Με τις μικρές μας δυνάμεις, θα εξακολουθήσουμε την προσπάθεια συμβολής σε αυτό που πιστεύουμε ότι χρειάζεται η χώρα: Μια νέα, γενναία και μεγάλη κεντροαριστερά που μπορεί να στεγάσει τους προοδευτικούς συμπολίτες μας.

Μερικές ακόμη από τις προτάσεις που το Δίκτυο Π80 θέτει προς συζήτηση, είναι και οι ακόλουθες:

• Κατάργηση του πρωθυπουργικού μονοπωλίου εξουσίας, με την θέσπιση αντίρροπων θεσμών ελέγχου όπως η γερουσία (με ταυτόχρονη μείωση του αριθμού των βουλευτών), με την ενίσχυση των συλλογικών αρμοδιοτήτων των νομοθετικών σωμάτων και των ανεξάρτητων αρχών.

• Όχι στους επαγγελματίες πολιτικούς, με την θέσπιση ορίου δύο συνεχόμενων θητειών σε όλες τις αιρετές θέσεις (βουλή, αυτοδιοίκηση, συνδικαλισμός) αλλά και στο κόμμα της νέας κεντροαριστεράς.

• Πλήγμα στο πελατειακό κράτους με πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία (κανένας βουλευτής δεν διορίζεται υπουργός) και αποσύνδεση των κρατικών θέσεων ευθύνης από τον ομφάλιο λώρο της κομματικής εύνοιας (διορισμός των αξίων και όχι των αρεστών).

• Μεταρρυθμίσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα για να ξεπεραστεί ο εγκλωβισμός των επιχειρήσεων και της οικονομίας στο ολιγοπωλιακό τραπεζικό σύστημα (μέτρα για την αύξηση του αριθμού των τραπεζών και την αύξηση του ανταγωνισμού στον κλάδο, διευκόλυνση της δημιουργίας μικρών και μεσαίων ιδιωτικών τραπεζών, εξυγίανση του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των συνεταιριστικών τραπεζών, θέσπιση κινήτρων για την προσέλκυση ξένων και αναβάθμιση του εποπτικού ρόλου της τράπεζας της Ελλάδος).

• Μικρο-ιδιωτικοποιήσεις νέας γενιάς, για την αξιοποίηση των αδρανών περιουσιακών στοιχείων του κράτους με στόχο την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Tο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Δυστυχώς το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ παρέμεινε μέχρι σήμερα ερμητικά κλειστό στις όμορες δυνάμεις και, εκτός απροόπτου, απελπιστικά στεγανό στις νέες ιδέες. Παρ’ όλ’ αυτά, θα αναμείνουμε τα αποτελέσματα και ελπίζουμε ότι θα συναντηθούμε στην κοινή προσπάθεια ανασυγκρότησης της παράταξης που έχει ξεκινήσει.

H κοινή εκδήλωση των έξι κινήσεων στο Γκάζι, στις 28 Νοεμβρίου 2012, ήταν αναμφίβολα ένα θετικό γεγονός στην πορεία για την ανασύνθεση της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Το Π80 παρουσίασε συγκροτημένες και σε μεγάλο βαθμό συλλογικές απόψεις. Η αλλαγή γραμμής στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και η ανάγκη να διαμορφωθεί ένας νέος, ισχυρός, ενιαίος φορέας στο χώρο της κεντροαριστεράς αποτέλεσαν τους πυλώνες της παρέμβασης μας.

Το Δίκτυο Π80 υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε μια μεγάλη, δημιουργική ανασύνθεση της κεντροαριστεράς στη χώρα μας που θα μπορέσει να δημιουργήσει μια νέα πολιτική κίνηση και θα συσπειρώσει τον ευρύτερο χώρο του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού. Η νέα αυτή κίνηση, προφανώς δεν αρκεί να είναι το φτωχό άθροισμα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αντίθετα πρέπει να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά προσελκύοντας επίσης δυνάμεις και προσωπικότητες που είναι ανένταχτες ή συγκροτημένες σε διάφορους μικρότερους σχηματισμούς. Επειδή τα άκρα δεν προσφέρουν λύσεις , πιστεύουμε ότι η χώρα μας χρειάζεται την νέα κεντροαριστερά για να καλύψει το πολιτικό κενό μιας υπεύθυνης προοδευτικής αντιπολίτευσης στις άδικες οριζόντιες περικοπές που όσο αναποτελεσματικές είναι, άλλο τόσο διαλύουν τον κοινωνικό ιστό.

Η Ελλάδα χρειάζεται τη νέα κεντροαριστερά ως πλειοψηφική κινητήρια δύναμη για να ξεπεράσουμε τη χρεωκοπία της μεταπολίτευσης και να ξαναχτίσουμε τη χώρα μας από την αρχή.

Η νέα κεντροαριστερά ελπίζουμε ότι θα σηματοδοτήσει την ανάδυση ενός δημιουργικού και τίμιου πολιτικού συστήματος, ότι θα υπάρξει ως παράταξη αρχών και μακρών οριζόντων, όπου ο πολίτης έχει ρόλο, όπου κρίνονται οι απόψεις κι όχι οι προθέσεις, όπου κυριαρχεί η πολιτική κι όχι η επικοινωνία, όπου επιτρέπονται οι συγκρούσεις και επιδιώκονται οι συνθέσεις, όπου η εξουσία είναι ευθύνη κι όχι λάφυρο. Για τον λόγο αυτό, στη νέα κεντροαριστερά δεν έχουν θέση όσοι ταυτίστηκαν με την χρεωκοπία της μεταπολίτευσης.

Χρειαζόμαστε ένα προοδευτικό σχέδιο εκμηδενισμού του ελλείμματος. Με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, με τόλμη και ευθύνη, χρειαζόμαστε ένα αριστερό (!) μνημόνιο προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Με όπλο τις μεταρρυθμίσεις, μπορούν να εξυγιανθούν τα οικονομικά του κράτους, να αποκατασταθεί η φορολογική δικαιοσύνη και να οικοδομηθεί ανταγωνιστική και βιώσιμη κοινωνική προστασία. Γι’ αυτό άλλωστε η νέα κεντροαριστερά πρέπει να έχει σαφή πολιτική και ιδεολογική αναφορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Το Π80 συμμετέχει σε κάθε ευκαιρία συζήτησης για την προοδευτική παράταξη. Γι αυτό θα πάμε και στη συνάντηση που συγκαλεί το ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς όμως, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ αντιμετωπίζουν την υπόθεση της κεντροαριστεράς ως επικοινωνιακό τέχνασμα και συναλλαγή κορυφής. Ο όποιος διάλογος θα είναι κρίμα να θυσιαστεί στις σκοπιμότητες του προσυνεδριακού κλίματος του ΠΑΣΟΚ.

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η νέα κεντροαριστερά θα είναι καρπός μιάς ειλικρινούς συμμετοχής της κοινωνίας με κινηματικά χαρακτηριστικά αυτοοργάνωσης.

Δηλώνουμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνθλιβούμε στις μυλόπετρες προσχηματικών διαλόγων που θα αποσκοπούν στον αποπροσανατολισμό και την χρονοτριβή.